انشا درباره صبح برفی و زمستانی
آسمان صبح نرم نرمک از پله هایش قطره های باران را می غلطاند، وگاهی نیز سوز بلند تری می نواخت. از طرفی اثر غم های نقش بسته بر دل و جانم را پر رنگ تر می کرد.
آری،آن روز دلم می گفت:همه با تو هستند،هم غم تو را که نه ولی غمی هم غم تو را بر دوش حمل می کنند و باخود این طرف و آن طرف می کشند.
صبح هنگام،در آن هوای سرد و بارانی که گاهی نیز برفی میتوانستی ببینی،دلگیری آسمان را می توانستی دریافت کنی،از بی ستاره بودنش! از ابری و اشک آلود بودنش!چشمان ابرک هایش! واز ته دل تپنده و پر غوغایش،گاهی با غوغایی که سر می داد مرا می ترساند،آری دلم را می لرزاند.
نمی دانستم لرزش به خاطر ترس است یا لرز به خاطر حس کردن در آسمان. به راستی شاید تمام این غم های آسمان،از یک جا نشأت گرفته باشد.آری آری،شاید وی نیز غم دوری و هجران یاری را داشته باشد،شاید!!! اما به راستی یارش که می تواند باشد؟
یادم آمد،آری پاسخ تمام پرسش هایم را یافتم،آری او نیز غم دوری معشوقه اش خورشید را دارد.چه خوب و چه زود،حال آسمان را درک کردم و حالش را دریافتم وآن هم چه زیبا!
امّا کاش تمام درد های آسمان قابل فهم بود! کاش بود،مثلا کاش کاش های ما کاش نمی ماندند،ای کاش کسی پاسخی برای سوال های ما داشت،وکسی درد دل هایمان را می فهمید، کاش لا أقل آسمان هم دردم می ماند.
کاش مثلا هنگام آمدن معشوقه اش تابان نمی شد و همچنان تا آمدن معشوقمان ابری و بارانی همانند دل و جانم بماند، امّا می دانم آرزویی بس دست نیافتنی است؛پس از چند روز بار دیگر خوش می شود و خوشی می کند با معشوقه اش،امّا حیف که کسی نمی داند، یاران همه مغموم و تنهایند،این جا همه سر در گریبانند.
آری! آری! ای آسمان برفی! کز گرمگاه سینه ام دادی برون این واژگان را! حال خوبِ خوب بشنو این واژگان را! تو به چه خوش مینازی؟ بَست بَس،چرا این قدر می تازی؛می تازی و می دانی قطره قطره ی باران را، برف را !چرا؟ آخر چرا؟
ای ساربان آسمان،کمی آرام تر ران که یاران همه سر در گریبان اند.
آسمانا! آرام تر برف ببار،اینجا همه مغموم اند! آری همه خسته و رنجورند! آسمانا! اینجا زمستانت،سرمایت،برده هوش دل های پر درد و رنج را!
در این جا،قندیل عشاقان رو به خاموشی است،کمی بورزان بادت را! که نا ندارند دل های عشاقان! کمی آرامتر بفرست،باد و باران را،که روشن ماند این قندیل عشاقان.
تو چه گویی؟ که بیگه شده،سحر شده،باد آمد؟ تو فقط بیفروز،چراغ باده هایت را و یکسان کن روز و شب را. که برخی فریبت می دهند بعد از سحر گاه ها. سلامت را نخواهند پاسخ گفت:سر ها در گریبان است.کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را.
نگه،جز پیش پا را دید نتواند،که ره تاریک و لغزان است و گر دست محبت سوی کس یازی، به اکراه آوردش از بغل بیرون.که سرما سخت سوزان است. هوا بس ناجوانمردانه سرد است…آری…دمت گرم و دست خوش باد! سلامم را تو پاسخ گوی،در بگشای!
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت:هوا دلگیر،در ها بسته،سر ها در گریبان،دستها پنهان،نفسها ابر،دل ها خسته و غمگین،درختان اسکلت های بلور آجین،زمین دل مرده،شقف آسمان کوتاه،غبار آلوده مهر و ماه، زمستان است. آسمانا پس بیفروز،قندیل هایت را که سخت و سوزان است سر های عشاقان سر در گریبان.
