انشا درمورد سفر با کرونا
هنوز درگیر بیماری مرگ بار و فراگیر کرونا هستیم. نگرانی جدی این است که بخشی از مردم، در اثر کرونا در بدترین شرایط به سر می برند یا جانشان را از دست داده اند. حالا کرونا برای سیاحت، تجارت، زیارت و استراحت به شهر های مختف ایران سر می زند.
در تمام طول مسیر برایم صحبت می کند از علاقه اش به امدن به ایران می گوید.می گوید: در این سفر مردمانش از مردمان چین برایم دل چسب تر بودند و تاکل کشور را درگیر نکنم بی خیال نمی شوم.
احساس می کنم با امدنم به معنای رهایی و ازادی بوده ام و در همین روز های ابتدایی با حمایت شما مردم غیور و مهربان ایرانی که با عدم رعایت اصول بهداشتی و درمانی پشتیبان و یاور من بوده اید؛ موفق به تعطیلی مدارس، اداره ها و آزادی هزاران زندانی شده ام و حالا من، کرونا ووهانی را به خیابان های مازندران می آورم و به او نشان می دهم که چگونه رنگ را از زندگی و دنیایمان برداشته است.
خیابان هایی که سال پیش همین موقع پراز سرو صدا و قیل و قال دست فروشان بود. خیابان هایی که هنوز صدای شور و شوق بچه ها از خرید لباس و کفش نو را انعکاس می دهد و چراغ هایش به امید روز روشن چشمک می زند. از لابلای کوچه هایش بوی سبزی تازه،ماهی سفید، سنبل می آید.کاسه های سفالی آبی که ماهی قرمز دلش لک زده درونش بچرخد.
اسفند برای من سراسر شور و هیجان بود سرو صدای بازار، فریاد های شادی فروشندگان با رنگ های نشاط اور و عطر مست کننده میوه ها.
انشا درباره سفر با کرونا
اسفند برای من پریدن از روی اتش گرم دوستی بود آتشی که قرار بود تمامی سختی ها و غم های امسالمان را درون خود بسوزاند. اسفندی که بدون واهمه و دغدغه از زنده ماندن و نماندن در خیابان ها دور دور می کردیم و بدون ترس گرمای بوسه هایمان را نثار همدیگر می کردیم.
و حالا خیابان های سوت و کور و مغازه های بسته و داروخانه هایی که بدون استثنا کاغذ (ماسک، الکل،ضد عفونی کننده موجود نیست را چسبانده اند) خیابان هایی که هوایش خفه است و بوی تنش و ناآرامی می دهد.
کرونا تنها یک ویروس است و می دانیم روزهای سختی را با او گذراندیم، اما بدانید خودمان بودیم که باعث شیوع بیشتر بیماری کرونا شدیم،مابودیم که با سه روز تعطیلی به شمال سرازیر شدیم و مازندران را درگیر کردیم و ما بودیم که با قرنطینه نکردن قم باعث بزرگ تر شدن مشکل شدیم و همچنین ما بودیم که چندین طلبه ی چینی وارد ایران کردیم!
پس کرونا فارغ از بحث احساسی به ما یاد داد که گاهی سهل انگاری و بی فرهنگی های مردمان باعث بزرگتر شدن مشکل می شود و همین ما جمع می شویم و ملت ۸۰ میلیونی ایران را تشکیل می دهیم که از دست مسئولین حرص می خوریم.
نمی دانم قراره تاکی با ما باشی و نمی دانم قراره بهار امسال ما در زمستان بماند یا خیر. ولی میدونم باتو آینده ی درخشانی در انتظارمان نیست. اما این را خوب بدان. خوب بدان که من تلافی می کنم و من انتقام تمام بغل ها و بوسه هایی که تو مانعشان شدی را می گیرم و من بعد از تو تمام عزیزانم را به تلافی این روز ها سخت به سینه می فشارم.
نویسنده: نگار آبدنگچی | پایه یازدهم فتوگرافیک | هنرستان راهیان نور | شهرستان ساری
