انشا درمورد امام حسن عسکری
اتفاقی که باید برای شیعیان بیفتد در نگاه اسوه گرا، به ائمه هدی(ع) این است که منقطع و جدا از هم به امام حسن عسکری (ع) نگاه نکنیم.
سیر تاریخی ائمه(ع) در پی دستیابی به راه هدایت و شعله ور ماندن راه هدایت است به این معنی ائمه هدی(ع) یک رشته زمینه چینی هایی را کردند که منجر به غیبت حضرت حجت(عج) شده است این طوری نیست که هرکسی بنا به طبع وجودی اش یعنی هرکدام از معصومین ما بنا بر طبع خود یک راه و مسیری را پیدا کرده و عمل کرده باشند.
بنا بر اقتضائات شرایط زمانی و مکانی که در آن قرار داشته اند، رفتارهای متفاوتی را از ایشان می بینیم.
اما همه ی این ها در راستای یک مفهوم و یک هدف بوده است. من فکر می کنم این انسجام در مسیر معصومین و همچنین به دنبال آن هدف رفتن و خود را فدای آن هدف کردن و در راستای آن هدف عمل کردن بزرگ ترین درسی است که می شود از دوران حیات و امامت ائمه(ع) و از جمله امام حسن عسکری(ع) گرفت.
ایشان نقش عمده ای که در طول ۲۸ سال زندگی خود داشتند، نقش پدر امام زمان بودن است و الا اگر بخواهیم نقش ایشان را در حرکت های اجتماعی و… در طول مدت ۶ سال امامتشان جست وجو کنیم، به نسبت سایر ائمه نقش پررنگی از ایشان نیست، به آن دلیل که اقتضائش وجود نداشت و ایشان بسیار تحت نظر بودند.
لذا همین که امام حسن عسکری(ع) پدر امام مهدی(عج) شدند، این نقش را بسیار خوب ایفا کردند و این نشان گر این است که من شیعه هم اگر یقیناً در پی احیای دین هستم و نقش احیای تفکر شیعه به من سپرده می شود من این نقش را خوب ایفا کنم؛ فارغ از این که بخواهم خودنمایی کنم، بخواهم اسم و رسمی برای خودم داشته باشم و این قطعاً برای ما از امام حسن عسکری(ع) بسیار زیبا و معنا دار است.
ما هر وقت از حضرت حجت(عج) می خواهیم نام ببریم، می گوییم «یابن الحسن» این نشان گر این است که آن نقش کوتاه ولی عمیق ایشان ماندگاری و حتی شهرت ایجاد کرده است که این وعده ی الهی است که هر کاری که در راه خدا و در راه طلب رضایت خدا انجام شود، هیچ کس نمی تواند جوابش را بدهد و اجر این عمل برعهده ی خداست.
