یک ماما در دوران بارداری و نیز در طول زمان زایمان در کنار مادر باردار است. یک ماما با صبوری و اخلاق خوش می توان به مادر باردار آرامش و امید بدهد تا یک زایمان طبیعی بی دلیل به سزارین منجر نشود. زیرا زایمان سزارین ۴ برایر زایمان طبیعی خونریزی دارد. سزارین باعث می شود مادر پس از تولد نتواند به درستی به کودک خود رسیدگی کند. رفتار و برخورد خوب یک ماما و شب بیداری و از خود گذشتگی او در برابر هزینه ی کمی که نسبت به متخصص زنان دریافت می کند، سلامتی مادر و نوزاد را حفظ می کند.

در صورتی که ماما عجول باشد و تحمل سر و صدای مادر حین زایمان را نداشته باشد، خیلی سریع پزشک متخصص را برای انجام زایمان سزارین خبر می کند. همین امر سبب افزایش شدید نرخ سزارین در کشور شده است. یک ماما همیشه باید با بیمار خود برخورد خوبی داشته باشد. صرف نظر از اینکه فرد باردار فرهنگ روستایی دارد یا شهری، متمول است یا فقیر، یک برخورد بد ماما استرس شدیدی به مادر وارد خواهد کرد.

مامایی در ایران

قدمت رشته مامایی در ایران به شکل آموزش عالی پس از تحصیلات دبیرستان، به ۸۰ سال قبل برمی گردد.

اولین آموزشگاه مامایی به نام «مدرسه قابلگی» با ۱۰ نفر شاگرد سال ۱۲۹۸ در بیمارستان بانوان (زنان) سابق شهر تهران تاسیس شد. پس از گذشت ۱۰ سال، اولین آموزشگاه عالی مامایی سال ۱۳۰۸ و با اعطای مدرک معادل لیسانس به عنوان یکی از شعب مدرسه طب آغاز به کار کرد.

در سال ۱۳۱۳ دانشگاه تهران تاسیس شد و سپس دانشکده پزشکی آن نیز افتتاح شد. چند سال بعد در سال ۱۳۱۹ بیمارستان زنان به دانشکده پزشکی ملحق شد. از این آموزشگاه تا سال ۱۳۳۱ در مجموع ۴۶۲ نفر فارغ التحصیل شدند. از سال ۱۳۳۵ تا ۱۳۵۸ برنامه آموزشی آموزشگاه به برنامه یک و نیم ساله پرستاری و مامایی برای لیسانسیه های پرستاری تغییر یافت.

پس از آن به دنبال ۳ سال تعطیلی انقلاب فرهنگی از آغاز سال ۱۳۶۲ با نام مدرسه عالی مامایی شروع به کار کرد و مجدد از ورودی دیپلم به تربیت کاردان و کارشناس مامایی اختصاص یافت. در سال ۱۳۶۵ پس از انتقال آموزش گروه های پزشکی از آموزش عالی به وزارت بهداشت، دانشکده های پرستاری و مامایی تاسیس گردید که در بهمن ۶۸ مصوب شد و هم اکنون در تربیت دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد مامایی ارائه خدمت می کنند.